Telegeneeskunde: geneeskunde en technologie

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) noemt telegeneeskunde "genezing op afstand". Het is het gebruik van telecommunicatietechnologie en informatietechnologieën om klinische diensten op afstand aan patiënten te verlenen. Artsen gebruiken telegeneeskunde voor de overdracht van digitale beeldvorming, videoconsulten en medische diagnose op afstand.

Tegenwoordig hoeven individuen niet langer een persoonlijk bezoek aan een arts te plannen om een ​​behandeling te krijgen. Het gebruik van beveiligde video- en audioverbindingen maakt het voor specialisten mogelijk om patiënten te behandelen die verblijven op locaties met beperkte toegang tot zorg.

In de eerste lijn vindt telegeneeskunde meestal plaats in de vorm van telefoongesprekken, waarbij de patiënt de arts om advies vraagt ​​over niet-spoedeisende medische problemen waarvoor de arts de patiënt niet hoeft te zien. Het vervangt geen face-to-face overleg wanneer dat nodig is, maar vult het aan.

Tegenwoordig hebben de meeste mensen toegang tot basisapparatuur voor telegeneeskunde, zoals mobiele telefoons en computers. Met een verbeterde bereikbaarheid kunnen individuen in landelijke gebieden en drukke stedelijke gebieden gemakkelijk verbinding maken met een provider. Medische apparaten voor thuisgebruik maken het voor zorgverleners mogelijk om alles te controleren, van vitale functies tot glucosespiegels. Artsen kunnen essentiële medische informatie verzamelen en een diagnose stellen zonder dat patiënten een voet in een dokterspraktijk hoeven te zetten.

De echte rol van telegeneeskunde op dit moment ligt in het gemak dat het biedt aan patiënten en beoefenaars door de noodzaak van een fysiek bezoek om medisch advies of medische behandeling in te winnen. Het is kosteneffectief, in vergelijking met het wachten op een arts of andere behandelaar.

Telegeneeskunde is niet alleen gunstig voor zorgverleners die de vruchten plukken van technologische vooruitgang voor een betere en nauwkeurigere diagnose, maar ook voor patiënten die geen toegang hebben tot klinische hulp of in drukke gebieden waar ze moeite hebben met het verkeer, hun baan moeten verlaten en/of of ouderen die worden uitgedaagd om zorg te vinden.

Bloedglucosemeter, EKG, ultrageluid, pulsoximeter, bloeddrukmeter en vele andere. Met deze medische hulpmiddelen kunnen artsen ook naar plattelands- en ontwikkelingslanden reizen om de nodige patiëntenzorg te verlenen.

Referentie: Wat is telegeneeskunde?

[launchpad_feedback]